Endüstriyel Emisyonlar Direktifinde tanımlanan Mevcut En İyi Teknikler (MET'ler), emisyon sınır değerleri ve izin koşullarını sağlarken, özünde çevrenin korunması ve emisyonların ve çevresel etkilerin azaltılması için en etkili tekniklerdir.

MET’lerin, yalnızca bir işletme içerisinde kullanılan teknolojiyi ifade etmediği, bunun yanı sıra işletmenin tasarlanma, kurulma, işletme ve bakım şekline de atıfta bulunduğunun altının çizilmesi gerekmektedir. Bazı MET’ler, sağduyudan kaynaklanan basit sonuçlar olup herhangi bir yatırım gerektirmemektedir.

Uygulamada, verilen bir tekniğin MET olarak düşünülebilmesi için, aşağıdaki kriterler göz önünde bulundurulmalıdır:

- Eğer söz konusu teknik herhangi bir MET Referans Dokümanında (MET-Ref) MET olarak anılıyorsa o zaman MET’tir.

- Eğer herhangi MET-Ref'te MET olarak anılmıyorsa, söz konusu teknik Entegre Çevre İzni yönetmeliğinin Ek III listesinde yer alan kriterler göz önünde bulundurularak MET olup olmadığına bakılmalıdır. Bu kriterler şunlardır:

• Düşük atık oluşumuna neden olan teknolojilerin kullanımı;
• Daha az tehlikeli maddelerin kullanımı;
• Proseste kullanılan ve üretilen maddelerin ve uygun olduğu durumlarda atık maddelerin geri kazanımını ve geri dönüşümünün geliştirilmesi;
• Endüstriyel ölçekte başarıyla denenmiş benzer proses, tesis veya işletme yöntemleri;
• Bilimsel bilgi ve anlayıştaki teknolojik ilerleme ve değişiklikler;
• İlgili emisyonların doğası, etkileri ve hacmi;
• Yeni kurulacak veya mevcut tesislerin faaliyete geçme tarihleri;
• Mevcut en iyi tekniklerin uygulamaya konulması için gerekli süre
• Proseste kullanılan hammaddelerin (su dâhil) niteliği, tüketimi ile enerji verimliliği;
• Emisyonların çevre üzerindeki genel etkisini ve riskleri önleme veya en aza indirme gerekliliği;
• Kazaları önleme ve çevre açısından yaratacağı sonuçları minimuma indirme gerekliliği;
• Uluslararası kamu kuruluşları tarafından yayınlanmış bilgiler.